Als coach wil je graag mensen aan het denken zetten en inspireren. Dit doe ik door regelmatig een blog te schrijven of een podcast te maken over de meest uiteenlopende onderwerpen die ik regelmatig in Coachpraktijk Openhartog tegenkom.
Marjan den Hartog ~ Coach ~ Coachpraktijk Openhartog ~ Coaching in Almkerk
Openhartog de podcast – coaching in het kort
Hier vind je de laatste aflevering van Openhartog de Podcast.
De andere afleveringen zijn te vinden op Spotify en YouTube
Als je om je heen kijkt...
🌿 Stappentellen in het kasteel
Het is een prachtige dag in het buitenland. De zon straalt, de lucht is blauw en ik bezoek een middeleeuws kasteel dat pontificaal over de stad heen kijkt. Helemaal bovenin, op zolder, plof ik neer op een bankje. Voor mijn neus speelt een filmpje waarin – op heerlijk vakantietempo – wordt uitgelegd hoe men eeuwen geleden de balken voor het dak maakte. Ik dommel bijna weg in het ritme.
Maar dan valt mijn oog op jou.
Een jongen van een jaar of zestien, samen met je ouders en je zusje op stap. Op het eerste gezicht lijk je, net als ik, gewoon een toerist. Maar er is iets anders aan je. Terwijl ik bordjes lees en me voorstel hoe het zou zijn om in die tijd te leven, heb jij een heel ander plan.
Je loopt rondjes. Linksom, rechtsom. Stevig tempo. Af en toe werp je een blik op je telefoon. Ik vang een glimp op: een stappenteller.
Ik moet lachen. Terwijl wij allemaal verdiept zijn in ridderzwaarden en oude stenen, ben jij je eigen missie gestart. Sportief gekleed, gespierde benen, rugzak op. Jij bekijkt dit kasteel niet, jij gebruikt het als sportschool. Je bent mee omdat het moet, maar je kiest je eigen doel.
En daar zat voor mij de les van die dag.
We denken vaak dat iedereen hetzelfde uit een situatie wil halen. Maar dat is niet zo. Iedereen heeft zijn eigen doelen, groot of klein. En soms kun je die behalen op onverwachte plekken. Op een kasteelzolder, tussen toeristen die bordjes lezen.
Bij de uitgang ontmoeten we elkaar weer. Terwijl jullie de flessen vullen met bergwater, kijk ik hoe je ouders richting de trap lopen. Natuurlijk nemen jullie de trap. Ik glimlach: missie geslaagd.
✨ En zo besef ik opnieuw: je hoeft niet altijd te wachten op het perfecte moment of de juiste plek. Je kunt je doelen óók bereiken te midden van het gewone leven. Misschien juist daar.
👉 En jij? Waar heb jij weleens onverwacht een doel behaald? Of waar zou je vandaag een kleine stap kunnen zetten, precies daar waar je nu bent?
Ken je dat stemmetje in je hoofd?
Dat fluistert: “Ze zullen me vast niet goed genoeg vinden.”
Of: “Hij reageert kort, dus hij zal wel boos zijn.”
Zonder dat we het doorhebben, vullen we continu in wat een ander denkt, voelt of bedoelt. En dat kan ontzettend vermoeiend zijn.
Als coach kom ik het dagelijks tegen: mensen die vastlopen doordat ze zich laten leiden door aannames over wat de ander mogelijk denkt. En dat terwijl we het vaak niet weten.
Wanneer je bij mij in de praktijk komt, vol met aannames over wat anderen van je vinden, krijg je het gewoon van me mee. Zo’n blauw blikje…
NIVEA
Niet Invullen Voor Een Ander.
Want laten we eerlijk zijn: hoeveel energie kost het je om andermans gedachten te proberen te lezen?
Hoe vaak hou je jezelf in, neem je geen initiatief of pas je jezelf aan – puur op basis van aannames?
We denken te weten wat de ander van ons vindt.
Maar het enige wat je zeker weet, is wat je zelf denkt.
Aannames belemmeren groei.
Door te blijven invullen voor een ander, houd je patronen in stand die je tegenhouden. Je communiceert minder open. Je neemt minder ruimte in. Je durft minder te vragen, minder te dromen, minder te doen.
En dat is zonde.
Want onder die aannames zit vaak iets heel moois te wachten: een eerlijk gesprek, een verrassende reactie, of simpelweg rust in je hoofd.
Wat als je vandaag kiest voor openheid?
Wat zou er gebeuren als je vandaag besluit om één gedachte niet in te vullen?
Als je in plaats daarvan gewoon vraagt:
“Hoe ervaar jij dat eigenlijk?”
“Wat bedoel je precies?”
“Mag ik even checken wat jij denkt?”
Het klinkt simpel. En dat is het ook. Maar het vraagt bewustwording, lef en oefening.
Dus: waar vul jij vandaag nog iets in voor een ander?
En wat levert het je op als je dat niet meer doet?
Ik ben benieuwd!
Liefs Marjan
“Ben je nog steeds ziek?”
Na het overlijden van een geliefde, volgt een verdoofd gevoel. Slapen lukt nauwelijks, eten evenmin. Het hoofd zit vol mist. En daar komt de mail van de leidinggevende:
“Neem de tijd hoor. Maar misschien kunnen we volgende week al kijken naar een rustige opbouw?”
Rustige opbouw? Het is al een enorme uitdaging om ’s ochtends 2 sokken bij elkaar te zoeken.
Helaas staat bovenstaand bericht niet op zichzelf:
“Rouw valt officieel niet onder ziekte, dus we moeten wel iets op papier hebben.”
Alsof verdriet verantwoord moet worden.
Rouwen maakt moe. Vergeetachtig. Geïrriteerd. Afwezig. En dat terwijl de wereld gewoon doordraait, inclusief werk, deadlines en vergaderingen.
Wat dan belemmerend is, is druk. Of schuldgevoel. Wat juist helpend is, is ruimte. En erkenning.
Wat had de werkgever anders kunnen doen?
Erkennen dat rouw het werk beïnvloedt
Je hoeft geen psycholoog te zijn om empathisch te zijn. Rouw raakt het hele functioneren.
Tijd geven
Drie dagen rouwverlof is vaak té kort. Geef echte ademruimte.
Leidinggevenden trainen in omgaan met verlies
Rouwsensitiviteit voorkomt veel schade – én versterkt de werkrelatie.
In contact blijven – zonder te pushen
Een simpel “Ik denk aan je” is vaak krachtiger dan “Wanneer denk je terug te zijn?”
Rouw bespreekbaar maken
Een werkomgeving waar ruimte is voor emoties, is menselijker – én duurzamer.
Een rouwende werknemer is geen zwakke schakel. Het is een mens.
En hoe er met de mens wordt omgegaan, zegt alles over de organisatie.
Laten we afstappen van ‘gewoon doorgaan’.
Laten we kiezen voor gewoon mens zijn.
